Valentijnsgedichten

Heilige Valentijn was een Romein,
Ondanks zijn verdriet en pijn,
Had hij een hart als een goudmijn.
Door liefdesbrieven te schrijven per dozijn,
Was hij aan het einde van zijn Latijn.
Overdag zag hij niet meer de zonneschijn,
Want voortdurend dacht Valentijn aan "Marjolein".
Ze was zo mooi als de volle maneschijn,
Hij kon niet met haar samen zijn,
Ze was een heiden en hij een gelovige Romein.
Van ellende dronk hij een beetje wijn,
En dat was zijn enige wondermedicijn.
Het was de legende van vroeger tijden,
Die ik nog kan vertalen in honderden bladzijden.
Ik schrijf nu kort en dit wil ik verspreiden:
Geliefden mogen nooit meer van elkaar worden gescheiden,
Want anders sterft een van beiden.

Dit gedicht is ingezonden door Extra gedicht

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Ik hou van je, al lang hoor
Vorige gedicht: Fictie, feit en verliefdheid