Valentijnsgedichten

Ware liefde, weet ik nu, bestaat toch echt.
Na 15 jaar liet jij me gaan, omdat ik bij jou niet vond waar ik naar ik zocht.
Het was niet gemakkelijk, een strijd, een waar gevecht.
Bij jou verloor ik de spanning, de passie en de romantiek, waarvoor ik eindeloos vocht.
Ik had de strijd verloren,
Jij zag mij amper staan, jij bleef slechts een goede vriend,
Die alleen zijn eigen problemen wou horen.
Dit had ik toch niet verdiend?
Verstrikt in verdriet om het verlies van een dierbaar persoon,
Liet jij mij dagelijks alleen.
Je was aanwezig maar ik miste jouw troostende armen om mij heen.
Ik hield mij altijd groot want anders viel ik bij onze vrienden uit de toon.
In mijn hart riep ik om jou,
Maar toen kwam ik hem tegen, hij luisterde, koesterde, fluisterde en beloofde voor eeuwig zijn trouw.
In zijn armen voelde ik mij veilig en vertrouwd.
In zijn ogen was ik de mooiste vrouw.
Ik was zijn alles en samen hadden wij iets opgebouwd.
Altijd liep jij als een rode draad door onze relatie heen.
Jij zag mij opbloeien, zoals op onze eerste dag.
Je toonde geen jaloezie, jij gunde mij het geluk ten koste van jouw eigen verdriet, wat ik niet zag.
Jij wist wat jij verloren had, maar gaf de moed niet op, al was je zo alleen.
Jij hield je groot, je lachte van buiten en huilde van binnen,
Ook jij vond opnieuw de liefde,
En met haar kon jij opnieuw beginnen.
Jij en jouw geliefde.
"Waarom kon jij met haar wel gelukkig zijn?" dacht ik nog.
Toch zag ik niet het spel wat jij toen speelde.
Ergens waren wij nog verbonden en voelden gedeelde jaloezie.
De spanning voerden wij weer op, maar ik wist nooit of jij het meende.
Dat is iets wat ik nu pas zie.
Mijn vriend had mij bedrogen.
Ik maakte het daarom uit.
Terwijl je bij mij eigenlijk nog nooit over iemand anders had gelogen.
Jij vond het voor mij kloten, maar je lachte mij daarom niet uit.
Jij steunde mij in mijn verdriet,
En toen je door had wat jij had verloren,
Wat je nu zag en toen niet,
Voelde ik dat onze liefde was herboren.
Liefde had je voor haar nooit gevoeld,
Mij niet steunen was nooit zo bedoeld.
Romantisch kan jij nu weer zijn,
We wonen nu nog lang niet samen, daardoor is de spanning toch wel fijn.
Hadden wij veel eerder gepraat,
Hadden wij elkaar op sommige momenten nooit zo gehaat.
Twee eindeloze jaren van onzekerheid en een bepaald soort gemis,
Het was echt nodig om te beseffen wat leven zonder bij elkaar zijn is!

Waardering: 4.33 met 12 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Silvia

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: De zee
Vorige gedicht: Ik hou van jou