Valentijnsgedichten

Ik kan het niet begrijpen.
Het lijkt onmogelijk, waarom kan ik niet ingrijpen?
Dat er zo'n onrecht bestaat.
Hoe kan liefde onmogelijk zijn als je van elkaar houdt, voor de ander gaat.
Dat je wordt gescheiden door de mening van anderen en je geloof.
Dat zoiets je van ware liefde en een toekomst samen berooft!?
Terwijl ons samenzijn zo mooi was, zo puur.
Zit ik nu hier helemaal alleen en staar naar de muur.
In gedachten herleef ik onze mooie momenten maar vaak ook het verlies, de intense pijn.
Vurig hopend dat er ooit een moment zal komen dat we samen kunnen zijn.

Waardering: 5.85 met 34 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Kirsten

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Verlaten
Vorige gedicht: Je bent mijn schat