Valentijnsgedichten

Wondermedicijn

Heilige Valentijn was een Romein,
Ondanks zijn verdriet en pijn,
Had hij een hart als een goudmijn.
Door liefdesbrieven te schrijven per dozijn,
Kwam hij aan het einde van zijn Latijn.
Overdag zag hij geen zonneschijn,
Voortdurend dacht Valentijn aan "Marjolein".
Ze was zo mooi als de volle maneschijn ,
Hij kon niet met haar samen zijn.
Ze was heiden en hij gelovig Romein,
Van ellende dronk hij een beetje wijn,
En dat was zijn enige wondermedicijn.
Ik schrijf nu kort, want dit wil ik verspreiden:
Geliefden mogen nooit meer van elkaar worden gescheiden,
Anders sterft een van beiden.

Waardering: 7.27 met 71 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Aneliya

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Soms zit het tegen
Vorige gedicht: Levenscyclus