Valentijnsgedichten

Woord

Een woord, letter voor letter,
Is net zo nietszeggend als een waterdruppel die in de zee der emoties spettert.

Eén verkeerd woord raakte jouw snaar,
Hetgeen dat ze zeiden was niet eens waar.
Ik probeerde je nog te kalmeren, ik zei: "Doe rustig, bedaar!"
Maar het mocht niet baten, je ging, je was met me klaar.

Ik wil iets zeggen, ik wil fluisteren, ik wil schreeuwen.
Maar ik kom woorden tekort.
Ik wil huilen, ik wil krijsen, ik wil slapen.
Maar daar is jouw woord dat mij stopt.

Emoties teisterden door mijn lichaam als de orkaan Katrina,
En nadat jij je emotie had geuit lag ik over hoop als het jaar ‘45 in Hiroshima.
Je zei je vertrouwen op in mij als je abonnement van je VISA.
Maar begrijp me dan, ik hou van je, je bent mijn liefde, jij bent mijn diva.

Ik wil iets zeggen, ik wil fluisteren, ik wil schreeuwen.
Maar ik kom woorden tekort.
Ik wil huilen, ik wil krijsen, ik wil slapen.
Maar daar is jouw woord dat mij stopt.

Ik probeer het allemaal uit te leggen,
En te corrigeren wat zij over mij zeggen.
Ik schrijf een brief, stuur een mail en een sms.
Maar je negeert me, je kent me niet meer en je beëindigt het proces.

Ik wil iets zeggen, ik wil fluisteren, ik wil schreeuwen.
Maar ik kom woorden tekort.
Ik wil huilen, ik wil krijsen, ik wil slapen.
Maar daar is jouw woord dat mij stopt.

Wat een cliché, onze liefde is geëindigd als een dramatische Broadway show.
Zal onze liefde eindigen net als het leven van Julia en Romeo?
Jij gelooft je vrienden en niet mij, dus wat heeft het nog voor zin?
En mijn zogenaamde minnares was niemand meer dan jij, mijn vriendin.

Ik wil je kussen, ik wil je knuffelen, ik wil je strelen, want ik ben je trouw.
Ik wil dansen, ik wil lachen, ik wil slapen, maar dit alleen met jou.

Vol verdriet zat ik te mokken, op de achtergrond de deurbel.
Ik liep naar de deur, deed open, "Wie is daar?" zei ik fel.
Verstijfd van verbazing en emotie keek ik recht in jouw gezicht.
Weer kwamen de verlossende woorden niet over jouw lippen, maar uit je ogen, uit dat schitterende licht.
Mijn emoties voor jou blokkeren mijn spraak,
De liefde voor jou doorboort mijn hart als een houten staak.
Na een paar seconden zei je dan: "Sorry dat ik niks van me heb laten horen, ik was een paar dagen weg.
Die ruzie van laatst was niks, ik vertrouw je en hoef ook geen uitleg.
Je bent mijn schat, mijn engel, mijn man en ik jouw vrouw.
En twijfel niet over onze liefde, want je weet toch dat ik van je hou..."

Waardering: 5.1 met 20 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Niek

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Ik wil jou
Vorige gedicht: Je bent de zon in mijn leven